Koncepcja ta w dobie średniowiecza została przyjęta też przez narody europejskie. Początek doby: do roku 1925 za początek doby uważano południe. W tej koncepcji czasu, czasem prawdziwie słonecznym nazywano kąt godzinny środka tarczy słonecznej. Współcześnie za początek doby przyjmuję się północ. W tej rachubie czasu, czas prawdziwie słoneczny jest określany jako kat godzinny środka tarczy słonecznej, powiększony o 12 godzin.

Doba: jest to okres czasu między kolejnymi kulminacjami słońca dolnego. Dzieli się ona na 24 godzinny z których każda dzieli się na 60 minut. Minuty z kolei dzielą się na 60 sekund. To właśnie sekunda została skwalisyfikowana jako podstawowa jednostka czasu.

Czas strefowy: od XIX wieku kula ziemska została podzielona na 24 południki strefowe, którym odpowiadają 24 strefy czasowe zgodne z różnicą odległości wobec podstawowego południka 0 znajdującego się w Greenwich koło Londynu. Podział ten wynikł z konieczności ujednolicenia czasu głównie wskutek rozszerzających się kontaktów międzynarodowych, szczególnie rozwijającej się komunikacji i kartografii. Przed wprowadzeniem rozróżnienia na strefy czasowe podróżni zmuszeni byli do ciągłego przestawiania wskazówek swoich zegarków przy przejeżdżaniu z jednej miejscowości do drugiej. Konieczność ta wynikała z tego,że zegary wskazywały tylko czas miejscowy.

<<<